Eminönü, istanbul

Dicle ye..........

En çok romanları sevmiştim. Hepsinde, hemen hepsinde kuyuya düşmüş, orada çırpınan birileri olurdu. Kimisi uğraşır, didinir, tırmanıp kıyı taşlarına tutunmuşken, tam da çıkacakken, ölürdü. Kimisine birileri el uzatırdı, kimi kuyudan çıkmayı, çıkıp kurtulmayı, yeniden yeniden sabırla denerken roman biterdi. Kimini de yazarı elinden tutup çıkarırdı kuyusundan. Onlara fazla inanmadım. Ben en çok yeni hayatına ölümle başlayan roman kahramanlarını sevdim. insanın kendi kendine yeni bir hayatın içine dogru yürümesini, ölüme yürümekle eşdeğerde, onun kadar gözüpeklik isteyen bir iş olarak gördüm. En fazla da bunları inandırıcı buldum......

üç beş kişi...... Adalet Ağaoglu

IMF ve Dünya Bankası’na karşı protestolar